मुक्तक

February 07, 2020

गल्ती त तिम्रा पनि भएका छन छैन म नि दुधले नुहाएको ।
दुख सुख बिचमा सहकार्य गर्दै हिड्दा हो जोडि सुहाएको ।।

एकार्काको बिरुद्धमा लाग्नु हुन्न बसाएको घर नै उजाडिने गरी ।
घुम्ती घुम्तीमा साथ दिने जोडी पाउदा त लाग्छ दैबले जुराएको ।।

Comments

कथा

May 13, 2020

पश्चातापको भुमरी सुरज र अस्मिता एउटै स्कुलको एउटै क्लासमा पढ्ने क्लासमेट हुन। ऊनीहरु प्रत्येक दिन एक घण्टा हिडेर स्कुल पढ्न आउने र फर्किने गर्दथे। उनीहरू स्कुलको क्लासका साथी मात्र नभई आउदा जादा बाटोका पनि साथी थिए। उनीहरुको घर २०/२५ मिनेटको दुरीमा थियोे। त्यसो त तिनीहरू छिमेकी पनि हुन। सुरज पुराना परम्परा र सस्कारको निरंतरता दिने क्रममा जातिगत विभेद गर्नु हुँदैन भन्ने बिचार राख्थ्यो। त्यसो त सुरजका हजुरबुबा पुजा आजा गर्ने बाह्मण हुन। पुर्ख्यौली काम जजमानीलाई सुरजका बाबुले पनि निरंतरता दिएकै छन। छोरा सुरज जात भातमा विश्वास गर्दैन। जात छ भने महिला र पुरुष दुई जात छ। उच्च जात र निम्न जात छैन भन्ने सोच्थ्यो। आफू बाहुनको छोरा भए पनि क्लासका दलित साथीको खाजा खाने गर्दथ्यो। कहिलेकाही खाजा साटेर बाडेर पनि खान्थ्यो। अस्मिता जातले तल्लो जात सुनार (कामी) को छोरी थिइन। उनका बुबाले पेशाले सुन चादिको काम अर्थात ब्यापार गर्ने काम गर्थे। जात सानो भए पनि आर्थिक हैसियत भने उच्च नै थियो। सुकिला मुकिला पहिरनमा सजिएर ब्यापार गर्थे। अस्मिता परम्परा बचाउनु पर्छ परम्परा पहिचान हुन भन्ने बिचार राख्थिन। बैचा...

कविता

December 22, 2020

मैले जीवन देखेकी छु ✍️कृषा के.सी. कथा सबैको हुन्छ भोगाइ आफ्ना आफ्नै ब्यथा सबैको हुन्छ कोहि बोल्छ भन्छ सुनाउँछ कोहि चुपचाप रहन्छ!! म भन्छु आफ्नै कथा सपना सजाएको आरती गर्छु जीवनको साम्राज्यमा रमाएको परिवर्तनै परिपर्तनको!! कयौँ भोटाहरु च्यातिएर गए कयौँ हन्डर भित्र हराइयो तर मनले सजाएका आशाका त्यान्द्रोहरुले जीवनलाई उर्जावान बनाई रह्यो!! साचो झुटोको सफाई पनि दिनु पर्दैन कसैले सपनाको हत्यारा भनी कारागार लैजादैन मलाई भाग्यले ठगेको एक बिवश कमारो भन्न मलाई लेख्न लाज मान्नु पर्दैन!! पलपलमा म टुटेको छु क्षणक्षणमा म रोएको छु!! सपनालाई आँसुले बगाउदै यहाँ म स्वयमलाई ढाट्न सक्दिन छल्न सक्दिन ठग्न त झनै सक्दिन!! म हाँस्छु त केवल आफैलाई गिज्याएर!! सारा सपनाहरु बकमफुसे रहेछन् आफैलाई भुल्याउने खेल रहेछन् मनले सजाएका गुलाफका फुलेथे खुशीका झिल्का निमेष भरमै हराए फुल ओइलाए खुशीको दिप निभ्यो रङ्गहिन गुलाफ सुक्दै झर्दै गए सपना आँखाबाट बगिरहेछन बस बगिरहेछन!! थाकिसकेका पैतालालाई गति दिदै लडेको महल उठाउन खोज्छु सारा दुख भुलेर नाच्न खोज्दै कुनै दन्तेकथाको कथा जस्त...

कथा

August 06, 2020

ओइलाएको रहर ✍️ कृषा के. सी कोटेश्वर, काठमाडौ सामान्य परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरा म। त्यसो त म एक्लो होइन बहिनी पनि छ। हामी दाजु बहिनी हाम्रो बाल्यकाल हास खेल दुख सुखको बिच बित्यो। गाउँको स्कुलबाट +२ सकिएपछि उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौ झरेको म पढाई सङगसङगै काम गर्नु मेरो बाध्यता थियो। बर्षदिन काम गरेर खान पुग्ने मेरो परिवारले काठमाडौमा बसीबसी पढाउन सक्ने हैसियत थिएन। जागीर पाए जिन्दगीमा नयाँ बिहानीको सुरु हुनेछ। जिन्दगी नै एउटा नयाँ मोड आउनेछ यस्तै सोचेथे। जागीरको खोजीमा भौतारिदा भौतारिदा बल्लतल्ल जागीर मिलेको थियो। अब जागीर मिल्यो पढ्न बस्न समस्या हुँदैन भन्ने सोचाइले रमाइरहेको थिए। खुशीले रातभरि निद्रा परेन। छट्पटीमा बिहानीको चिसो हावा चल्यो वरपरको घरमा भाले बासेको पनि सुनियो। उठे कलेज जाने तयारी गरे। खाजा बनाए खाए खुशी हुँदै कलेजको झोला बोकेर हिडे। समय समयमा टाइम हेरिरहे। कलेज सकियो त्यतैबाट अफिस तिर लागे। काम खोजेर काम गर्न थाले। +२ म्यानेजमेन्ट बाट सकेर बि.बि.एस पढ्दै गरेकोले जसोतसो फाइनान्समा काम मिलेको थियो। काम गर्न थाले। बिहान कलेज दिउँसो अफिस यत्तिकैमा दिनहरू बित्दै गए। ह...

"साहित्य संजाल"