गजल

कृषा के.सी
कोटेश्वर,काठमाडौ 
कपडा छोटो लगाउनुहोस वा लामो त्यो आकर्षक हुनुपर्छ,
आखिर पहिरन न हो त्यो छनोट लगाउनेको निजी हुनुपर्छ!!

छोटो लगाउदा बिग्रिएकी कस्ती रैछ त्यो उत्ताउली भन्नेहरु,
के राम्रो के नराम्रो भन्ने कुरा त मान्छेको बिचारमा हुनुपर्छ!!

छोटो लुगा लगाएर बलात्कार बढ्यो भन्नेलाई एक सवाल,
सय बर्षकी आमाले के लगाइकी थिइन बलात्कृत हुनुपर्छ!!

महिलाहरु तपाईंको आमा दिदिबहिनी जस्तै हुन महोदय,
महिलालाई यौनजन्य खेलौना सम्झेर खेल्न बन्द हुनुपर्छ!!

छोरीचेली देख्दा दामी माल त्यो क्या च्याक छ भन्नेलाइ,
खराब मान्छे एकएक गरि ठेगान लगाउने कानुन हुनुपर्छ!!

एक्लो पाए अरुलाई नानाथरी भन्दै जिस्काउदै हिड्नेहरु,
छन होला आफ्ना पनि दिदीबहिनी त्यति ज्ञान त हुनुपर्छ!!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

लघु उपन्यास

टुटेको सपना जन्म ठाउँ सुगम होस वा दुर्गम सुबिधासम्पन्न होस वा बिपन्न किन नहोस तराईको समथर भुभाग होस वा पहाडको अनाकन्टार किन नहोस बिजुलीबत्ती पुगी उज्यालोले धपक्क बलेको होस वा टुकी मुनिको उज्यालो नै किन नहोस् सुबिधाको लागि गाडी प्रयोग गर्ने होस पनि खुद ज्यानले भरीयाको काम गर्दै भारी बोक्ने ठाउँ नै भए पनि वरिपरिको समाज शिक्षित भए पनि अशिक्षित नै भए पनि खेल्नका लागि पुतली होस वा गाडी होस वा माटोको भाडाकुडा नै किन नहोस तर सबै सबैको लागि जुन ठाउँमा जन्मियो त्यो ठाउँ प्राण भन्दा प्यारो हुन्छ। आफू जन्मिएको ठाउँलाई माया नगर्नेहरुले देशलाई नै माया गर्न सक्दैनन यो प्राय लागू हुन्छ जस्तो लाग्छ। मलाई मेरो गाउँ ठाउँ मुटुको टुक्रा जस्तो प्रिय् लाग्छ। मान्छे जन्मनु पनि समयको खेल हो, चक्र हो त्यसलाई प्रकृतिको नियम भन्नेहरु पनि छन यहि भनाइलाई सत्य माने हो हामी पनि प्रकृतिको उपज हौ। सबैले भन्ने गरेको बाल्यकाल रमाइलो भन्छन मेरो पनि रमाइलो थियो। काहीँ कतै गल्ती गर्दा कुटाइ नै भेटे पनि चोट शरीरमा लाग्थ्यो लाग्दैनथ्यो मनमा। कल्पिदा पनि कति रमाइलो थियो बालापन ! आहा बालापन ! लोभलाग्दो बालापन!! सुर्य उदाउने
Read more

कथा

Image
ओइलाएको रहर  ✍️ कृषा के. सी  कोटेश्वर, काठमाडौ  सामान्य परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरा म। त्यसो त म एक्लो होइन बहिनी पनि छ। हामी दाजु बहिनी हाम्रो बाल्यकाल हास खेल दुख सुखको बिच बित्यो। गाउँको स्कुलबाट +२ सकिएपछि उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौ झरेको म पढाई सङगसङगै काम गर्नु मेरो बाध्यता थियो। बर्षदिन काम गरेर खान पुग्ने मेरो परिवारले काठमाडौमा बसीबसी पढाउन सक्ने हैसियत थिएन। जागीर पाए जिन्दगीमा नयाँ बिहानीको सुरु हुनेछ। जिन्दगी नै एउटा नयाँ मोड आउनेछ यस्तै सोचेथे। जागीरको खोजीमा भौतारिदा भौतारिदा बल्लतल्ल जागीर मिलेको थियो। अब जागीर मिल्यो पढ्न बस्न समस्या हुँदैन भन्ने सोचाइले रमाइरहेको थिए। खुशीले रातभरि निद्रा परेन। छट्पटीमा बिहानीको चिसो हावा चल्यो वरपरको घरमा भाले बासेको पनि सुनियो। उठे कलेज जाने तयारी गरे। खाजा बनाए खाए खुशी हुँदै कलेजको झोला बोकेर हिडे। समय समयमा टाइम हेरिरहे। कलेज सकियो त्यतैबाट अफिस तिर लागे। काम खोजेर काम गर्न थाले। +२ म्यानेजमेन्ट बाट सकेर बि.बि.एस पढ्दै गरेकोले जसोतसो फाइनान्समा काम मिलेको थियो। काम गर्न थाले। बिहान कलेज दिउँसो अफिस यत्तिकैमा दिनहरू बित्दै गए। ह
Read more
भनुभुती भाग 2 अनुभुतीको अन्तिम भाग एकपटक टुटिसकेको ऐना फेरि जोडिन सक्छ भने सोचाइ राख्नु नै गलत रहेछ। हुन त मान्छे जब सफलताको सिढी चढेको हुन्छ तब असफलता कहाँ महशुस गर्छ र टिन टिन गरि समय आफ्नै गतिमा अगाडि रहेको छ त्यसले मान्छेले चाहेर भनौ वा नचाहेर पनि पछ्याएको छ होइन भने त बूढो हुन कस्लाई रहर थियो र? यो प्रकृतिको नियमलाई कस्ले उलंघन गर्न सक्छ र यहीँ मनले बच्चा बेलामा सोच्थ्यो कहिले ठूलो भइन्छ भनी अहिले त्यसको बिबरित सोच्दा सम्भव कसरी हुन्थ्यो र समय त निरन्तर चल्ने कुरा हो। यो त आफ्नै गतिमा चलिरहन्छ न त यसलाई रोक्न खोजी कहाँ सकिन्छ र रोक्न खोज्नु आफैमा मुर्खता हो। बुद्दिमानी त त्यो हो जो समय सङगै हिड्न सक्छ समयलाई चिन्न सक्छ समयबाट केही लिन सक्छ। जीवन समयसङग हिड्न सकेमा उपलब्धिमुलक हुन्छ समयसङगै हिड्न नसके हामीलाई जहाँको त्यहीँ छोडेर धेरै अगाडि जान्छ मात्र हाम्रो शरीरलाई जिर्ण र बूढो बनाउन यो बनाउन सक्दैन कि हामीलाई बुद्धिमान बनाउन। जब जिवनबारे सोच्छु जीवन गर्भिलो लाग्छ ओझिलो लाग्छ।केहि पाइन्छ कि पाइदैन थाहा त छैन तर पाइन्छ र पुर्ण बन्छ भन्ने आशाको त्यान्द्रोमा लहरिएर चलिरहेको छ बस
Read more