गजल

मैले दिएको माया भन्दा बढी माया दिएछ कसैले,
बाकी भएको माया पनि तिमी तिरै सारेछ कसैले!!

जुनले जस्तो शितलता कहाँ दिन्छ खै त्यो घामले,
मेरो याद नआउने दबाइ तिमीलाई दिएछ कसैले!!

बनाएकीछु आज अचानो आफुले आफ्नै मुटुलाई,
रेट अझै रेट भन्दै खुकुरी हातमा थमाएछ कसैले!!

मायामा मेरो वषौको लगानीलाई किनारा लगाएर,
मायामा रुपी सागरको गहिराइमा डुबाएछ कसैले!!

भर्खर सारेको मायाको त्यो बिरुवालाई निमोठेर,
तिम्रो लागि मायाको ताज महल सजाएछ कसैले,,

आफ्नो लास बोकेर हिडिरहेकी छु मलामी बनेर,
जानी जानी चिता बिनानै दागबत्ती दिएछ कसैले!!

✍️कृषा के.सी
कोटेश्वर,काठमाडौ 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

कथा

पश्चातापको भुमरी सुरज र अस्मिता एउटै स्कुलको एउटै क्लासमा पढ्ने क्लासमेट हुन। ऊनीहरु प्रत्येक दिन एक घण्टा हिडेर स्कुल पढ्न आउने र फर्किने गर्दथे। उनीहरू स्कुलको क्लासका साथी मात्र नभई आउदा जादा बाटोका पनि साथी थिए। उनीहरुको घर २०/२५ मिनेटको दुरीमा थियोे। त्यसो त तिनीहरू छिमेकी पनि हुन। सुरज पुराना परम्परा र सस्कारको निरंतरता दिने क्रममा जातिगत विभेद गर्नु हुँदैन भन्ने बिचार राख्थ्यो। त्यसो त सुरजका हजुरबुबा पुजा आजा गर्ने बाह्मण हुन। पुर्ख्यौली काम जजमानीलाई सुरजका बाबुले पनि निरंतरता दिएकै छन। छोरा सुरज जात भातमा विश्वास गर्दैन। जात छ भने महिला र पुरुष दुई जात छ। उच्च जात र निम्न जात छैन भन्ने सोच्थ्यो। आफू बाहुनको छोरा भए पनि क्लासका दलित साथीको खाजा खाने गर्दथ्यो। कहिलेकाही खाजा साटेर बाडेर पनि खान्थ्यो। अस्मिता जातले तल्लो जात सुनार (कामी) को छोरी थिइन। उनका बुबाले पेशाले सुन चादिको काम अर्थात ब्यापार गर्ने काम गर्थे। जात सानो भए पनि आर्थिक हैसियत भने उच्च नै थियो। सुकिला मुकिला पहिरनमा सजिएर ब्यापार गर्थे। अस्मिता परम्परा बचाउनु पर्छ परम्परा पहिचान हुन भन्ने बिचार राख्थिन। बैचा...
Read more

लघु उपन्यास

टुटेको सपना जन्म ठाउँ सुगम होस वा दुर्गम सुबिधासम्पन्न होस वा बिपन्न किन नहोस तराईको समथर भुभाग होस वा पहाडको अनाकन्टार किन नहोस बिजुलीबत्ती पुगी उज्यालोले धपक्क बलेको होस वा टुकी मुनिको उज्यालो नै किन नहोस् सुबिधाको लागि गाडी प्रयोग गर्ने होस पनि खुद ज्यानले भरीयाको काम गर्दै भारी बोक्ने ठाउँ नै भए पनि वरिपरिको समाज शिक्षित भए पनि अशिक्षित नै भए पनि खेल्नका लागि पुतली होस वा गाडी होस वा माटोको भाडाकुडा नै किन नहोस तर सबै सबैको लागि जुन ठाउँमा जन्मियो त्यो ठाउँ प्राण भन्दा प्यारो हुन्छ। आफू जन्मिएको ठाउँलाई माया नगर्नेहरुले देशलाई नै माया गर्न सक्दैनन यो प्राय लागू हुन्छ जस्तो लाग्छ। मलाई मेरो गाउँ ठाउँ मुटुको टुक्रा जस्तो प्रिय् लाग्छ। मान्छे जन्मनु पनि समयको खेल हो, चक्र हो त्यसलाई प्रकृतिको नियम भन्नेहरु पनि छन यहि भनाइलाई सत्य माने हो हामी पनि प्रकृतिको उपज हौ। सबैले भन्ने गरेको बाल्यकाल रमाइलो भन्छन मेरो पनि रमाइलो थियो। काहीँ कतै गल्ती गर्दा कुटाइ नै भेटे पनि चोट शरीरमा लाग्थ्यो लाग्दैनथ्यो मनमा। कल्पिदा पनि कति रमाइलो थियो बालापन ! आहा बालापन ! लोभलाग्दो बालापन!! सुर्य उदाउने ...
Read more

कथा

Image
ओइलाएको रहर  ✍️ कृषा के. सी  कोटेश्वर, काठमाडौ  सामान्य परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरा म। त्यसो त म एक्लो होइन बहिनी पनि छ। हामी दाजु बहिनी हाम्रो बाल्यकाल हास खेल दुख सुखको बिच बित्यो। गाउँको स्कुलबाट +२ सकिएपछि उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौ झरेको म पढाई सङगसङगै काम गर्नु मेरो बाध्यता थियो। बर्षदिन काम गरेर खान पुग्ने मेरो परिवारले काठमाडौमा बसीबसी पढाउन सक्ने हैसियत थिएन। जागीर पाए जिन्दगीमा नयाँ बिहानीको सुरु हुनेछ। जिन्दगी नै एउटा नयाँ मोड आउनेछ यस्तै सोचेथे। जागीरको खोजीमा भौतारिदा भौतारिदा बल्लतल्ल जागीर मिलेको थियो। अब जागीर मिल्यो पढ्न बस्न समस्या हुँदैन भन्ने सोचाइले रमाइरहेको थिए। खुशीले रातभरि निद्रा परेन। छट्पटीमा बिहानीको चिसो हावा चल्यो वरपरको घरमा भाले बासेको पनि सुनियो। उठे कलेज जाने तयारी गरे। खाजा बनाए खाए खुशी हुँदै कलेजको झोला बोकेर हिडे। समय समयमा टाइम हेरिरहे। कलेज सकियो त्यतैबाट अफिस तिर लागे। काम खोजेर काम गर्न थाले। +२ म्यानेजमेन्ट बाट सकेर बि.बि.एस पढ्दै गरेकोले जसोतसो फाइनान्समा काम मिलेको थियो। काम गर्न थाले। बिहान कलेज दिउँसो अफिस यत्तिकैमा दिनहरू बित्दै गए। ह...
Read more