"साहित्य संजाल"

तिमी बिर्सिन चाहेर पनि सम्झिए तिमीलाई कतै सम्झिन चाहेर पनि सम्झिए तिमीलाई चाहेर पनि बिर्सन नसकेको मान्छे तिमी हौ बिर्सिन खोज्दा खोज्दै सम्झिएको तिमी हौ। तिमीलाई सम्झन कुनै समयलाई पर्खनु पर्दैन ब्यस्त हुँदा हुँदै पनि सम्झने मान्छे हौ रत सम्झन्छु फेरि ब्यस्त हुन खोज्दा पनि सम्झिने मान्छे हौ हरेक पल तिमीलाई सम्झिन्छु खै किन थाहा छैन। तिमीलाई अनलाइन देखे पनि तिमीलाई सम्झिन्छु अफलाइन छौ तिमी र पनि तिमीलाई नै सम्झिन्छु मोबाइलमा फोन बज्दा पनि तिम्रै हो कि झस्किन्छु नबज्दा फोनको रिङ पनि हेर तिमीलाई नै सम्झिन्छु। लाग्दा बाडुली पनि तिमीलाई तिम्रै झल्को आउँछ बाडुली नलाग्दा तिमीलाई सम्झिन्छु बिर्सियौ कि भनी सम्झिन नचाहदा नचाहादै पनि सम्झिन्छु मात्र सम्झिन्छु भुल्न बानी पार्नुछ तिमीले जस्तै भन्छु फेरि पनि सम्झिन्छु हिजो थियौ साथमा थिएन केहिथेन यादमा मात्र तिमी थियौ छैनौ आज नजिक बसेको दुरी टाढा छ यादमा सम्झिन्छु अचानो बनी चोट सहनुको पिडा वास्तविक बुझ्नुपर्दा हेर यादको उपहार दियौ नमेटिने गरि रत तिमिलाई सम्झिन्छु। भुल्नु भन्दा सम्झनै लत लागेछ मलाई हरपल सम्झिन्छु यात्रामा निस

यी आँखाले हेर! लाखौ सपनाहरु सजाएको छ, यो मन रहरहरु बोकी त्यतै त्यतै कल्पिएको छ!! तिमीलाई पाउन सक्दिन त्यो चाल पाउँदा पनि, चाहाना यो फेरि पनि तिमी तिरै ढल्किएको छ!! तिमी आफ्नै पुर्ण त्यो दुनियाँमा रमाइरहेको छौ, मेरो सपनाको महल हेर टुक्रा टुक्रा टुक्रिएको छ!! मायाको विमान यसरी डुब्यो बयान कसरी गरु, पिडा हेर आखाबाट थोपा थोपा छल्किएको छ!! माया भन्ने तिम्रो शब्दकोशमै नभएको शव्द रहेछ, मलाई तिम्रो अभाव पल पलमा खड्किएको छ!! ✍️कृषा के.सी कोटेश्वर, काठमाडौ

मैले दिएको माया भन्दा बढी माया दिएछ कसैले, बाकी भएको माया पनि तिमी तिरै सारेछ कसैले!! जुनले जस्तो शितलता कहाँ दिन्छ खै त्यो घामले, मेरो याद नआउने दबाइ तिमीलाई दिएछ कसैले!! बनाएकीछु आज अचानो आफुले आफ्नै मुटुलाई, रेट अझै रेट भन्दै खुकुरी हातमा थमाएछ कसैले!! मायामा मेरो वषौको लगानीलाई किनारा लगाएर, मायामा रुपी सागरको गहिराइमा डुबाएछ कसैले!! भर्खर सारेको मायाको त्यो बिरुवालाई निमोठेर, तिम्रो लागि मायाको ताज महल सजाएछ कसैले,, आफ्नो लास बोकेर हिडिरहेकी छु मलामी बनेर, जानी जानी चिता बिनानै दागबत्ती दिएछ कसैले!! ✍️कृषा के.सी कोटेश्वर,काठमाडौ 

आजकालका सम्बन्धहरु भाग एक उस्ले मलाई तिम्रो लेखाइका शब्द मन पर्छ भन्छ मैले खास केही छैन कतै देखाइ कतै भोगाइका उपज हुन भन्छु उसले शब्दमा गहिरिएर हेरे भाब छ भन्छ मैले वास्तविक कुरा गहिराईबाट निस्किन्छन भन्छु मलाई लेख्न सिकाइदेउ भन्छ मैले पनि त कखराबाट सुरु गरेको प्रतिक्रिया जनाउछु अरे वा गज्जब भन्दै ताली बजाउछ।उसले तिम्रो यस्तै लेखाइको फ्यान हु प्रसम्सक हु भन्छ म बोल्नको लागि शव्द भेटाउदिन मौन छु निशब्द छु। कतै समाजका कुरा गर्दा तिमी राजनीतिज्ञ हौ भन्छ मैले कतै त्यसको छनक पाउनु भयो भन्छु यस्ता शब्द त्यसैको उपज हुन सक्छन भन्छ्न भन्छ कहिले मायाको कुरा गर्दा तिमी कसैकी प्रेमिका हौ भन्छ कसरी भन्दा मायाको गहिराईका शब्द यत्तिकै आउदैनन भन्छ मैले प्रतिक्रिया जनाउन सक्दिन कहिले बिछोडिएका कहानी लेख्छु तिमिलाई उस्ले छोड्यो है भन्छ मैले छोड्नको लागि मैले कहिले माया गरेको छैन भन्छु तिम्रा यी शब्दले मन छोयो तिमीले मलाई बुझ्ने कोशिश गरिनौ भन्छ । कतै मलाई पनि बिश्वास गरेको भए आज यो दिन आउदैन्थ्यो भन्छ। मैले तिमिसङग बहस गर्नु छैन र सक्दिन भन्छु म तिमिलाइ एकोहोरो माया गर्ने प्रेमी हु भन्छ मैले सवाल गर

भनुभुती भाग 2 अनुभुतीको अन्तिम भाग एकपटक टुटिसकेको ऐना फेरि जोडिन सक्छ भने सोचाइ राख्नु नै गलत रहेछ। हुन त मान्छे जब सफलताको सिढी चढेको हुन्छ तब असफलता कहाँ महशुस गर्छ र टिन टिन गरि समय आफ्नै गतिमा अगाडि रहेको छ त्यसले मान्छेले चाहेर भनौ वा नचाहेर पनि पछ्याएको छ होइन भने त बूढो हुन कस्लाई रहर थियो र? यो प्रकृतिको नियमलाई कस्ले उलंघन गर्न सक्छ र यहीँ मनले बच्चा बेलामा सोच्थ्यो कहिले ठूलो भइन्छ भनी अहिले त्यसको बिबरित सोच्दा सम्भव कसरी हुन्थ्यो र समय त निरन्तर चल्ने कुरा हो। यो त आफ्नै गतिमा चलिरहन्छ न त यसलाई रोक्न खोजी कहाँ सकिन्छ र रोक्न खोज्नु आफैमा मुर्खता हो। बुद्दिमानी त त्यो हो जो समय सङगै हिड्न सक्छ समयलाई चिन्न सक्छ समयबाट केही लिन सक्छ। जीवन समयसङग हिड्न सकेमा उपलब्धिमुलक हुन्छ समयसङगै हिड्न नसके हामीलाई जहाँको त्यहीँ छोडेर धेरै अगाडि जान्छ मात्र हाम्रो शरीरलाई जिर्ण र बूढो बनाउन यो बनाउन सक्दैन कि हामीलाई बुद्धिमान बनाउन। जब जिवनबारे सोच्छु जीवन गर्भिलो लाग्छ ओझिलो लाग्छ।केहि पाइन्छ कि पाइदैन थाहा त छैन तर पाइन्छ र पुर्ण बन्छ भन्ने आशाको त्यान्द्रोमा लहरिएर चलिरहेको छ बस