"साहित्य संजाल"

धैर्य गरौं , आत्माबल बढाऔ र कोरना भगाऔ ! संसारमा आपत्ति,बिपत्ति र महामारी धेरै पटक आएको इतिहास छ।जस्तोसुकै विषम परिस्थितिमा पनि आत्माबल बढाएर काम गर्न सकेमा मानिस आफ्नो लक्ष्यमा पुग्दछ।निराशा र डर मानिसको सबभन्दा ठूलो शत्रु हो।आशा र धैर्यताले नै मानिसलाई ठूलो भन्दा ठूलो सफलताको सिढीमा चढाउदछ।बेलायतका जोन किट्सको १८ बर्षमा प्यारालाइसिस भएर घरको आँगनसम्म पनि हिड्न सक्दैनथे।१९ बर्षमै उनको निधन भयो। यो १ बर्षको अपांग अबस्थामा उनले घरभित्रै बसेर "ode to the Nightingle" नामको कविता लेखेर बिश्वलाई चकित पारे,सो पुस्तकले त्यही साल साहित्य तर्फको नोबेल पुरुस्कार प्राप्त गर्‍यो।एक बर्षको अशक्त र विषम परिस्थितिमा समेत उनले यस्तो ठूलो सफलता हाँसिल गरेकाछन। त्यस्तै Charls Lambको "A Disertation upon Rost Pig"नामको चाइनिज सभ्यतालाई व्यंग्य गरि लेखेको लेख पनि त्यो बेला बिश्व प्रसिद्ध भएको थियोे।रसियन लेखक Anton chekov को "Darling"william Goldsmith, Thomas Hardy लगायत दर्जनौं युरोपेली र अमेरिकी लेखक र साहित्यकारहरुले प्रतिकुल र विषम अबस्थामा नै आफ्नो कला र क्षमताको बिका

तिमी  धेरैपछि अाज फेरी सपनीमा देखे तिमीलाई, अत्तालिदै ब्युझिएर यताउता खोजे तिमीलाई थाहा छैन तिमी कसैको भैसक्यौ वा छैनौ खै तर पनि यो मनले किन किन खोज्छ तिमीलाई!! यस्तै छु म तिमीलाई भुल्न खोजेर पनि सकिन सम्झनाका तरेलीमा आइरहन्छौ रोक्न सकिन बिस्तारै टाढा टाढा हुँदै धेरै टाढा पुगिसकेका छौ तर पनि यो मनले हरपल चाहिरन्छ तिमीलाई!! आँखाले तस्बिर सजाइ मुटुमा तिम्रो नाम कोरिएछ मनमा सजाउनु मात्र भयो जीन्दगीमा आउन सकिन थाहा छ यो जुनीमा तिमी मेरो म तिम्री हुन सक्दिन तर पनि यो मनबाट तिमीलाई हटाउन सकिन 

ओइलाएको रहर  ✍️ कृषा के. सी  कोटेश्वर, काठमाडौ  सामान्य परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरा म। त्यसो त म एक्लो होइन बहिनी पनि छ। हामी दाजु बहिनी हाम्रो बाल्यकाल हास खेल दुख सुखको बिच बित्यो। गाउँको स्कुलबाट +२ सकिएपछि उच्च शिक्षाको लागि काठमाडौ झरेको म पढाई सङगसङगै काम गर्नु मेरो बाध्यता थियो। बर्षदिन काम गरेर खान पुग्ने मेरो परिवारले काठमाडौमा बसीबसी पढाउन सक्ने हैसियत थिएन। जागीर पाए जिन्दगीमा नयाँ बिहानीको सुरु हुनेछ। जिन्दगी नै एउटा नयाँ मोड आउनेछ यस्तै सोचेथे। जागीरको खोजीमा भौतारिदा भौतारिदा बल्लतल्ल जागीर मिलेको थियो। अब जागीर मिल्यो पढ्न बस्न समस्या हुँदैन भन्ने सोचाइले रमाइरहेको थिए। खुशीले रातभरि निद्रा परेन। छट्पटीमा बिहानीको चिसो हावा चल्यो वरपरको घरमा भाले बासेको पनि सुनियो। उठे कलेज जाने तयारी गरे। खाजा बनाए खाए खुशी हुँदै कलेजको झोला बोकेर हिडे। समय समयमा टाइम हेरिरहे। कलेज सकियो त्यतैबाट अफिस तिर लागे। काम खोजेर काम गर्न थाले। +२ म्यानेजमेन्ट बाट सकेर बि.बि.एस पढ्दै गरेकोले जसोतसो फाइनान्समा काम मिलेको थियो। काम गर्न थाले। बिहान कलेज दिउँसो अफिस यत्तिकैमा दिनहरू बित्दै गए। ह

एकजना १५ बर्षीय बालकलाई एउटा डिपार्टमेन्टल स्टोरबाट केही सामान चोरी गरेको अभियोगमा एक  अदालतमा उपस्थित गराइयो। चोरी मुद्दामाथि अदालतमा बहस हुँदै गर्दा न्यायाधिसले ती बालकसँग प्रश्न गरे, के तिमीले साँच्चै स्टोरबाट सामान चोरी गरेका हौ? बालकले ,”भन्यो हो, मैले चोरि गरेकै हो! एक प्याकेट ब्रेड र एक प्याकेट पनिर! “ न्यायाधिसले प्रतिप्रश्न गरे, “किन चोर्यौ?”बालकले भन्यो ,”मलाई आवश्यक थियो! “ । न्यायाधिसले फेरी सोधे ,”किन्नुपर्ने थियो नि”? उक्त बालकले भन्यो ,”मसंग पैसा थिएन! “ न्यायधिसले भने “घरमा माग्नुपर्ने थियो त”। बालकले जवाफ दियो -  “घरमा मेरी आमा र म मात्रै बस्छौँ! आमा बिरामी हुनुहुन्छ, काम गर्न सक्ने अवस्थामा हुनुहुन्न! म एउटा मोटर वर्कसपमा काम गर्थेँ र जसोतसो आमालाई खुवाउँथे! तर आमाको स्वास्थ्य बिग्रँदै गयो, आमाको हेरविचार गर्नका लागि मैले मालिकसँग छुट्टी मागेँ, तर उसले मलाई कामबाट नै निकालिदियो! “  न्यायाधीशले भने ,”तिमीले अरुसँग पैसा मागेर ब्रेड किन्नु पर्थ्यो नी”? बालकले भने मैले ,”बिहानै देखि, ब्रेड चोरी गर्नु भन्दा अगाडिसम्म करिब ५० जना मानिससँग पैसाको लागि सडकमा उभिएर हात थापेँ!